دمی با خیام

من ظاهر نیستی و هستی دانم            من باطن هر فراز و پستی دانم

با این همه از دانش خود شرمم باد          گر مرتبه ای ورای مستی دانم

دوری که در او آمدن و رفتن ماست              او را نه نهایت نه بدایت پیداست

کسی می نزند دمی در ین معنی راست      کاین آمدن از کجا و رفتن به کجاست

اسرار ازل را نه تو دانی و نه من                   وین حل معما نه تو خوانی ونه من

هست اندر پس پرده گفتگوی من و تو           چون پرده بر افتد نه تو مانی و نه من

بر من  قلم  قضا  چو  بی  من   رانند              پس نیک و  بدش  ز من چرا میدانند

دی بی من و امروز چو دی بی من و توست       فردا  به  چه  حجتم  بداور   خوانند

گردون  نگری ز قد فرسوده  ما ست                 جیحون اثری ز اشک پالوده ما ست

دوزخ شرری ز رنج بیهوده  ما ست                   فردوس دمی ز وقت آسوده ما ست

من  بی  می  ناب  زیستن نتوانم                  بی  باده  کشید  بار  تن   نتوانم

من بنده  ان  دمم  که  ساقی گوید                 یک جام  دگر  بگیر و  من  نتوانم